بررسی اثر بخشی روش تلفیقی طرحواره درمانی ـ رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش علائم بیماران مونث مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روش تلفیقی طرحواره درمانی- رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش علائم بیماران مونث مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می باشد. به منظور انجام پژوهش، از میان بیماران مراجعه کننده به بخش روانپزشکی و بخش مسمومین بیمارستان خورشید شهر اصفهان، تعداد 5 نفر بیمار که پس از تشکیل پرونده توسط روانپزشک و اجرای پرسشنامه چند محوری میلون 3 تشخیص اختلال شخصیت مرزی دریافت کرده بودند، به روش نمونه گیری هدفمند گزینش شدند. طرح پژوهش به صورت مطالعه موردی از نوع a-b1/a-b2 بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه چند محوری میلون 3 (1994)، سیاهه اختلال شخصیت مرزی (جیسون بلو و همکاران، 2005)، پرسشنامه طرحواره ی یانگ (فرم بلند) (2001-1990)، پرسشنامه اجتناب (یانگ-رای، 1994)، پرسشنامه جبران افراطی (یانگ، 1994)، پرسشنامه اضطراب (بک، 1988)، افسردگی (بک، 1996) و پرسشنامه سبک های مقابله ای (پارکر و اندلر، 1990) بود. برای تحلیل داده ها، از آزمون آماری فریدمن استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که در (p<0.05) روش تلفیقی درمان بر کاهش علائم اختلال شخصیت مرزی (خودتخریبی، بی ثباتی در روابط بین فردی، احساس تهی بودن و تکانشگری) موثراست. ولی بر علائم بی ثباتی هیجانی و احساس ترک شدن بیماران موثر نبوده است.